Ya Mənlə Qal, yada Çıx get

Ümit etmək. Ümidin arxasına taxıb addımlarını sürümək. Gedəcəyin istiqaməti bilmədən, əlləri cibində soyuq şəhərin soyuq küçələrində, ümidə addımlamaq şüursuzca. Sevgilinin çöhrəsindəki bir təbəssüm üçün bəzən. Bəzənsə, niyələr, səbəblər, çevirib dayanar bizi dəyirman daşı kimi, öz ətrafımızda.

Çox vaxt çəkib getmək istəyərik. Ağırgəlir bütün bunlar. Getməyə cəhd edərik və ilk dəqiqədən imtina edərik. Ürəyini beyninidə götürub getdiyin yerə. O zaman nə gərək vardır getməyə. Mənasızdır artıq bu gediş. Bu şəhəri tərk etdiyimizdə yalnız biz gedirik. Umarsızca, qızğın, hirsli, qırıq dökük, dönüb arxamızı getmişcəsinə. Halbuki böyüklər şəhəri yükləyib ürəyimizə al/götürüb aparmışıq qaçdığımız yerə. Necə gediş bu, necə vida, necə hirs. Bunlar gedişsə niyə səbəb yola salmırıq içimizdəkiləri çox vaxt. Alib bas goturub getmək nə qədər həlldir sizcə?

Ya qalmaq. Hər şeyə baxmayaraq. Dimdik, ayaqda, dayana bilmək, ürəyinə almaq hər şeyi. Əzilmədən. Dik duruşun altındakı xarabanı. Cəsarətin içindəki qorxaqlığı, kəslərə çaxdırmadan qala bilmək. Eyni səmanın altında, eyni havanı tənəffüs edir olmaq yetər deyib. Gözlərinin qarşısında sabitlənən surətə inad yaraya duz basarcasına, qala bilmək.

Qalmaqmı çətin getməkmi…?