Mənim qaranlığım
13 avqust 2011. Müəllif: Mal4ik_Yasaml4ik
Hər gecə eyni suallar var fikrimdə. Hər gecə niyə gün işığından qorxduğumu və sevmədiyimi soruşuram özümdən. Bəlkə qaranlıqda heç nə görünmür... bəlkə bütün çirkinliklər qaranlıqa yox olur deyə...bəlkə qaranlıqda heç kim məni görmür deyə... bəlkə mən insan deyiləm ona görə sevmirəm işığı????
Mən də hər səhər oyananda parıltısı ilə göz qamaşdıran günəşin işığında istinmək isətəyirəm. Mən də günəşin bizə göndərdiyi o şıltaq mələkləri görmək istiyirəm. Ama bacarmıram... Səbəbini özüm də bilmirəm ama qorxuram....
Çıxmaq istiyirəm bu zülmətdən. Hər gecə özümü günəşlə görüşə hazırlayıram. Budur günəş özünü göstərməyə başladı :) Ama mən yenə də qorxularıma qalib gələ bilmirəm və yenədə bağlanan pərdələr :( Yenə də puç olmuş ümidlər. Hər cəsarətimi toplayıb günəşin qarşısına çıxanda gözlərim və bədənimi yandırır. Bezmişəm qaranlıq dünyada xəyallar və oyunlarla yaşamaqdan. Ama neyniyə bilərəm ki qorxuram....
Hərdən pərdə arxasında gün işıqları altında oynayan uşaqları görürəm. Çıxıb onlarla uşaq kimi oynamaq... Hərdən gedib dəniz kənarında saatlarla heç tərpənmədən oturmaq... Hərdən də açan güllərin ətrini içimə çəkərək saatlarla gəzmək...
İçimdəki səbəbini bilmədiyim qorxu yavaş yavaş məni özünə həbs edir. Heç vaxt burdan çıxa bilməyəcəm heç vaxt işığı görə bilməyəcəm. Bir vaxtlar heyran edici gözəlliyinə və səssizliyinə aldanıb sevdiyim qaranlıq dünyaya məhkum olmuşam.
Umid edirəm ki heç kin bu gözəlliyə aldanmaz və gəzəlliyin içində gizlənən qaranlığa məhkum olmaz. Nə isə mən pərdələrimi açsam yaxsıdı. Qaranlığım məni gözləyir...
P.S. by: Dervish
Mən də hər səhər oyananda parıltısı ilə göz qamaşdıran günəşin işığında istinmək isətəyirəm. Mən də günəşin bizə göndərdiyi o şıltaq mələkləri görmək istiyirəm. Ama bacarmıram... Səbəbini özüm də bilmirəm ama qorxuram....
Çıxmaq istiyirəm bu zülmətdən. Hər gecə özümü günəşlə görüşə hazırlayıram. Budur günəş özünü göstərməyə başladı :) Ama mən yenə də qorxularıma qalib gələ bilmirəm və yenədə bağlanan pərdələr :( Yenə də puç olmuş ümidlər. Hər cəsarətimi toplayıb günəşin qarşısına çıxanda gözlərim və bədənimi yandırır. Bezmişəm qaranlıq dünyada xəyallar və oyunlarla yaşamaqdan. Ama neyniyə bilərəm ki qorxuram....
Hərdən pərdə arxasında gün işıqları altında oynayan uşaqları görürəm. Çıxıb onlarla uşaq kimi oynamaq... Hərdən gedib dəniz kənarında saatlarla heç tərpənmədən oturmaq... Hərdən də açan güllərin ətrini içimə çəkərək saatlarla gəzmək...
İçimdəki səbəbini bilmədiyim qorxu yavaş yavaş məni özünə həbs edir. Heç vaxt burdan çıxa bilməyəcəm heç vaxt işığı görə bilməyəcəm. Bir vaxtlar heyran edici gözəlliyinə və səssizliyinə aldanıb sevdiyim qaranlıq dünyaya məhkum olmuşam.
Umid edirəm ki heç kin bu gözəlliyə aldanmaz və gəzəlliyin içində gizlənən qaranlığa məhkum olmaz. Nə isə mən pərdələrimi açsam yaxsıdı. Qaranlığım məni gözləyir...
P.S. by: Dervish