Xoşbəxltlik hamının öz əlindədir
23 iyun 2011. Müəllif: GHoSTMaN
O, ətrafındakıların çox sevdiyi insanlardan biriydi
Kefi hər vaxt yerində idi. Hər vaxt söyləyəcək müsbət
bir şey tapardı. Hətta bəzən ətrafındakıları dəli olurdu:
Bu adam, bu halda belə necə optimist ola bilir? Biri necə
olduğunu soruşsa; "Bomba kimiyəm" deyə cavab verərdi həmişə.
"Bomba kimiyəm." O bir təbii motivasiyaçı idi.
Yanında çalışanlardan biri, o gün, pis bir günündədirsə,
O yanına qaçar, vəziyyətə necə müsbət baxılacağını izah edərdi.
Bu tərzi pis düşündürürdü məni... Bir gün onun
getdim. Anlaya bilmirəm dedim.. Necə olar da, hər vaxt,
hər şərtdə bu qədər müsbət bir insan ola bilirsən...
Necə bacarırsan bunu?
Cavabında:
Hər səhər qalxdığımda öz özümə bu gün iki
seçimin var: Havan ya yaxşı olacaq, ya pis.. deyirəm.
Havamın yaxşı olmasını seçirəm. Pis bir şey olduğunda yenə iki
seçkim var: Qurban olmaq, ya da dərs almaq.
Mən başıma gələn pis şeylərdən dərs almağı seçərəm.
Biri mənə bir şeydən şikayətə gəldiyində, yenə iki seçimim var..
Şikayətini qəbul etmək ya da ona həyatın müsbət yanlarını
göstərmək. Mən həyatın müsbət yanlarını seçərəm.
Yox daha, deyə etiraz etdim. Bu qədər asan yəni?
Bəli.. Asan dedi o.. Həyat seçkilərdən ibarətdir.
Hər vəziyyətdə bir seçki vardır. Sən hər vəziyyətdə necə
davranacağını seçərsən. Sən insanların sənin rəftarından necə
təsirlənəcəklərini seçərsən. Sən havanın, rəftarının
yaxşı ya da pis olmasını seçərsən...
Yəni sən, həyatını necə yaşayacağını seçərsən!..
Onun sözləri mənə olduqca təsir etdi. Onu,sonralar uzun illər
görmədim. Amma, həyatımdakı talehsiz hadisələrə döyünmək
yerinə, seçim etməyi seçdiyimdə həmişə onu xatırladım.
İllər sonra, onun başına çox kədərli bir şey gəldi. Soyğun
üçün gələn oğrular, çaxnaşmaya qapılıb, onu dəlik deşik etmişlər...
Əməliyyatı 18 saat davam etmiş, həftələrcə reanimasiyada qalmışdı.
Xəstəxanadan buraxıldığında, güllələrin bəziləri hələ bədənindəymiş.
Mən onu, hadisədən altı ay sonra gördüm.
Necəsən? deyə soruşduğumda, Bomba kimiyəm dedi
Bomba kimi. Hadisə əsnasında nələr hiss etdin? dedim.
Yerdə yatarkən, iki seçkim var deyə düşündüm..
Ya yaşamağı seçəcəkdim, ya ölümü.. Mən yaşamağı seçdim.
Qorxmadınmı, şüurunu itirmədinmi ?..
Təcili tibbi yardımla gələn sağlamlıq vəzifəliləri möcüzə insanlar idi.
Mənə həmişə yaxşılaşacaqsan deyirdilər.
Amma təcili xidmətin koridorlarında xərəyimi sürətlə
sürdükləri zaman, həkimlərin və tibb bacılarının üzündəki
ifadəni görüncə ilk dəfə qorxdum. Bu gözlər
mənə; sən ölmüşsən deyirdi. Bir şeylər etməzsəm,
bir az sonra ölü bir adam olacaqdım həqiqətən..
Nə etdin? deyə maraqla soruşdum..
Böyük bir tibb bacısı yanıma yaxınlaşdı və qışqıraraq
hər hansı bir şeyə allergiyam olub olmadığını soruşdu..
Bəli deyə cavab verdim.. Var.. Həkimlər və tibb bacıları
maraqla susdular.. Dərin bir nəfəs alaraq özümü
yığışdırdım və qışqırdım: Mənim güllələrə allergiyam var !..
Həkimlər və tibb bacıları gülməyə başladılar. Təkrar qışqırdım..
Mən yaşamağı seçdim. Məni bir canlı kimi əməliyyat edin.
Yarılma edər kimi deyil..
O yalnız həkimlərin böyük ustalıqları
sayəsində deyil, öz müsbət rəftarının böyük
qatqısı ilə yaşadı. Yaşaması mənə yeni dərs oldu.
Hər gün, həyatımızı gözəl yaşamağı seçmə şansımız
və haqqımız olduğunu ondan öyrəndim..
Və hər şeyin öz seçkimizə bağlı olduğunu..
Bu yazını oxudunuz. İndi iki seçkiniz var:
1. Unudub getmək.
2. Kəsib saxlamaq,
Surətini çıxarıb, dostlarınıza paylamaq..
Mən, ikincisini seçib bunu sizlərlə paylaşmağı seçdim.
Kefi hər vaxt yerində idi. Hər vaxt söyləyəcək müsbət
bir şey tapardı. Hətta bəzən ətrafındakıları dəli olurdu:
Bu adam, bu halda belə necə optimist ola bilir? Biri necə
olduğunu soruşsa; "Bomba kimiyəm" deyə cavab verərdi həmişə.
"Bomba kimiyəm." O bir təbii motivasiyaçı idi.
Yanında çalışanlardan biri, o gün, pis bir günündədirsə,
O yanına qaçar, vəziyyətə necə müsbət baxılacağını izah edərdi.
Bu tərzi pis düşündürürdü məni... Bir gün onun
getdim. Anlaya bilmirəm dedim.. Necə olar da, hər vaxt,
hər şərtdə bu qədər müsbət bir insan ola bilirsən...
Necə bacarırsan bunu?
Cavabında:
Hər səhər qalxdığımda öz özümə bu gün iki
seçimin var: Havan ya yaxşı olacaq, ya pis.. deyirəm.
Havamın yaxşı olmasını seçirəm. Pis bir şey olduğunda yenə iki
seçkim var: Qurban olmaq, ya da dərs almaq.
Mən başıma gələn pis şeylərdən dərs almağı seçərəm.
Biri mənə bir şeydən şikayətə gəldiyində, yenə iki seçimim var..
Şikayətini qəbul etmək ya da ona həyatın müsbət yanlarını
göstərmək. Mən həyatın müsbət yanlarını seçərəm.
Yox daha, deyə etiraz etdim. Bu qədər asan yəni?
Bəli.. Asan dedi o.. Həyat seçkilərdən ibarətdir.
Hər vəziyyətdə bir seçki vardır. Sən hər vəziyyətdə necə
davranacağını seçərsən. Sən insanların sənin rəftarından necə
təsirlənəcəklərini seçərsən. Sən havanın, rəftarının
yaxşı ya da pis olmasını seçərsən...
Yəni sən, həyatını necə yaşayacağını seçərsən!..
Onun sözləri mənə olduqca təsir etdi. Onu,sonralar uzun illər
görmədim. Amma, həyatımdakı talehsiz hadisələrə döyünmək
yerinə, seçim etməyi seçdiyimdə həmişə onu xatırladım.
İllər sonra, onun başına çox kədərli bir şey gəldi. Soyğun
üçün gələn oğrular, çaxnaşmaya qapılıb, onu dəlik deşik etmişlər...
Əməliyyatı 18 saat davam etmiş, həftələrcə reanimasiyada qalmışdı.
Xəstəxanadan buraxıldığında, güllələrin bəziləri hələ bədənindəymiş.
Mən onu, hadisədən altı ay sonra gördüm.
Necəsən? deyə soruşduğumda, Bomba kimiyəm dedi
Bomba kimi. Hadisə əsnasında nələr hiss etdin? dedim.
Yerdə yatarkən, iki seçkim var deyə düşündüm..
Ya yaşamağı seçəcəkdim, ya ölümü.. Mən yaşamağı seçdim.
Qorxmadınmı, şüurunu itirmədinmi ?..
Təcili tibbi yardımla gələn sağlamlıq vəzifəliləri möcüzə insanlar idi.
Mənə həmişə yaxşılaşacaqsan deyirdilər.
Amma təcili xidmətin koridorlarında xərəyimi sürətlə
sürdükləri zaman, həkimlərin və tibb bacılarının üzündəki
ifadəni görüncə ilk dəfə qorxdum. Bu gözlər
mənə; sən ölmüşsən deyirdi. Bir şeylər etməzsəm,
bir az sonra ölü bir adam olacaqdım həqiqətən..
Nə etdin? deyə maraqla soruşdum..
Böyük bir tibb bacısı yanıma yaxınlaşdı və qışqıraraq
hər hansı bir şeyə allergiyam olub olmadığını soruşdu..
Bəli deyə cavab verdim.. Var.. Həkimlər və tibb bacıları
maraqla susdular.. Dərin bir nəfəs alaraq özümü
yığışdırdım və qışqırdım: Mənim güllələrə allergiyam var !..
Həkimlər və tibb bacıları gülməyə başladılar. Təkrar qışqırdım..
Mən yaşamağı seçdim. Məni bir canlı kimi əməliyyat edin.
Yarılma edər kimi deyil..
O yalnız həkimlərin böyük ustalıqları
sayəsində deyil, öz müsbət rəftarının böyük
qatqısı ilə yaşadı. Yaşaması mənə yeni dərs oldu.
Hər gün, həyatımızı gözəl yaşamağı seçmə şansımız
və haqqımız olduğunu ondan öyrəndim..
Və hər şeyin öz seçkimizə bağlı olduğunu..
Bu yazını oxudunuz. İndi iki seçkiniz var:
1. Unudub getmək.
2. Kəsib saxlamaq,
Surətini çıxarıb, dostlarınıza paylamaq..
Mən, ikincisini seçib bunu sizlərlə paylaşmağı seçdim.