Həyat təcrübəsi
10 fevral 2011. Müəllif: SEV_GI
Bir universitet müəllimi bir gün dərsdə şagirdlərinə bir təklif etdi: "Bir həyat təcrübəsinə qatılmaq istəyərsinizmi?" Tələbələr çox sevdikləri müəllimlərinin bu təklifini tərəddüdsüz qəbul edirlər.
"O zaman bundan sonra nə desəm edəcəyinizə də söz verin" deyir müəllim.
Tələbələr bunu da edərlər. "İndi sabahkı tapşırığınıza hazır olun. Sabah hamınız bir torba və 5 kilo kartof gətirəcəksiniz!" Tələbələr, bu işdən heç nə anlamamışdılar. Amma ertəsi səhər hamısının partaları üzərində kartoflar və torbalar var idi. Ona maraqlı gözlərlə baxan tələbələrinə belə deyir müəllim: "İndi bu günə qədər bağışlamağı rədd etdiyiniz hər adam üçün bir kartof götürün, o adamın adını o kartofun üzərinə yazıb torbanın içinə qoyun." Bəzi tələbələr torbalarına 3-5 dənə kartof qoyarkən, bəzilərinin torbası az qala ağzına qədər dolmuşdu. Müəllim ona "Yaxşı indi nə olacaq?" deyər kimi baxan tələbələrinə ikinci şərhini edir: "Bir həftə boyunca hara gedirsinizsə gedin, bu torbaları yanınızda daşıyacaqsınız. Yatdığınız yataqda, mindiyiniz avtobusda, məktəbdəykən partanızın üstündə.. həmişə yanınızda olacaqlar." Aradan bir həftə keçir. Müəllimləri sinifə girər girməz, deyiləni olduğu kimi etmiş tələbələr şikayətə başlayırlar:
"Müəllim, bu qədər ağır torbanı hər yerə daşımaq çox çətindir."
"Müəllim, kartoflar iy verməyə başladı. VALLAH, insanlar qəribə baxırlar mənə artıq."
"Həm sıxıldıq, həm yorulduq.."
Müəllim gülümsəyərək şagirdlərinə bu dərsi verir:
"Görürsünüz ki, bağışlamayaraq əsl özümüzü cəzalandırırıq. Özümüzü ruhumuzda ağır yüklər daşımağa məhkum edirik. Bağışlamağı qarşımızdakı adama bir lütfkarlıq olaraq düşünürük, halbuki bağışlamaq ən başda özümüzə etdiyimiz bir yaxşılıqdır.
"O zaman bundan sonra nə desəm edəcəyinizə də söz verin" deyir müəllim.
Tələbələr bunu da edərlər. "İndi sabahkı tapşırığınıza hazır olun. Sabah hamınız bir torba və 5 kilo kartof gətirəcəksiniz!" Tələbələr, bu işdən heç nə anlamamışdılar. Amma ertəsi səhər hamısının partaları üzərində kartoflar və torbalar var idi. Ona maraqlı gözlərlə baxan tələbələrinə belə deyir müəllim: "İndi bu günə qədər bağışlamağı rədd etdiyiniz hər adam üçün bir kartof götürün, o adamın adını o kartofun üzərinə yazıb torbanın içinə qoyun." Bəzi tələbələr torbalarına 3-5 dənə kartof qoyarkən, bəzilərinin torbası az qala ağzına qədər dolmuşdu. Müəllim ona "Yaxşı indi nə olacaq?" deyər kimi baxan tələbələrinə ikinci şərhini edir: "Bir həftə boyunca hara gedirsinizsə gedin, bu torbaları yanınızda daşıyacaqsınız. Yatdığınız yataqda, mindiyiniz avtobusda, məktəbdəykən partanızın üstündə.. həmişə yanınızda olacaqlar." Aradan bir həftə keçir. Müəllimləri sinifə girər girməz, deyiləni olduğu kimi etmiş tələbələr şikayətə başlayırlar:
"Müəllim, bu qədər ağır torbanı hər yerə daşımaq çox çətindir."
"Müəllim, kartoflar iy verməyə başladı. VALLAH, insanlar qəribə baxırlar mənə artıq."
"Həm sıxıldıq, həm yorulduq.."
Müəllim gülümsəyərək şagirdlərinə bu dərsi verir:
"Görürsünüz ki, bağışlamayaraq əsl özümüzü cəzalandırırıq. Özümüzü ruhumuzda ağır yüklər daşımağa məhkum edirik. Bağışlamağı qarşımızdakı adama bir lütfkarlıq olaraq düşünürük, halbuki bağışlamaq ən başda özümüzə etdiyimiz bir yaxşılıqdır.