Bir nöqtədən yenilik qurmaq istədim.
Ağ vərəqin üzərinə nöqtələr qoydum. Sonra yan-yana birləşdirdim.
Birləşən nöqtələr bir düz xətt düzəltdi...
Başqa cür ola da bilməzdi. Çünki qayda belə idi...
Düz xətləri də əyib, bir çevrə düzəltdim. Sanki çərçivəyə salınmış kimi...
Bu çevrədə yalnız bir nöqtədə dayanmaq istədim. Ən optimal variant mərkəz idi.
Mərkəzdə dayanıb ətrafa düz xətlər çəkdim. Ətrafımı az da olsa genişlətdim...
Bəlkə də genişlətmiş olduğumu düşündüm. Çevrə daxilində bütün nöqtələrə nəzər yetirdim.
Hamisi eyni kimi görünürdü... Amma hər bir nöqtə özlüyündə bir sual işarəsi "?" idi.
Bir nöqtəni tanımaq üçün bu sualları öyrənib, yenidən onu bir nöqtə etmək olardı...
Nöqtələrdən çevrilən sualların hər birini öyrənmək istədim. Çox çətin idi.
Bütün nöqtələr sual olmuşdu, yalnız ikisindən başqa. Biri vergül "," idi, biri də nida "!".
Marağımı cəlb etdi... Onlar sual işarəsi olmamışdılar, amma məndə onlara qarşı sual yarandı.
Onları digər nöqtələrdən fərqləndirən nədir?
Bunu bilmək üçün böyük bir zamana ehtiyacım vardı. Sevgiden uzaq, amma cox yaxsı tanıdım.
İlk öncə vergülü "," tanıdım. Onun sayesində də nidanı "!" tanıdım. Biz üçlük olub, bu çevrədən uzaqlaşdıq.
Özümüzə ayrı bir çevrə qurduq. İndi bizim öz çevrəmiz var. Təbəssüm də bizə birləşdi.
Nöqtə, vergül, nida və təbəssüm olub, bir çevrədə qərarlaşdıq. Və həyata daha pozitiv "Hər şey yaxşılığa doğru" dedik...