İstifadəçilər: 0
Robotlar: 1
Qonaqlar: 71
Saytda olan son 20 istifadəçi
Xocalı - 26.02.1992
Şikayətini bildir
www.nice.az » Sevgi Aləmi » Əslində özünə etibarlı bir liman axtaran sən idin
Əslində özünə etibarlı bir liman axtaran sən idin
Əslində özünə etibarlı bir liman axtaran sən idin. Qaçdığın hüznlər məndən əvvəl də vardı. Sən bir sirr saxlamışdın içində, dolu sandığın ruhun böyük boşluqlara axmaqda idi.
həmişə təklikdə, getməyə hazır, çamadanın sanki həmişə yatağın altında hazır idi. Daha gözəl bir qadın, daha yaxşı bir iş, daha geniş bir ev, önünə daha qoyulacaq hər şeyə qaça bilərdin.
Hansı "daha" üçün tərk edildiyimi bilmək istəmirdim, onsuz da incimişdim.
Gerçəklərinlə yuxuların bir-birinə keçib sənin. Kimə və neyə qaçdığını bilmədən sovrulursan. Bir ovçu kimi səssiz və tətikdə getdiyin bu həyat yolunda, özün ovlanacaqsan, amma görmürsən.
Bir çox dəfə inanmadım söylədiklərinə, bəhanələrinə, amma inanmış kimi etdim. Xəcalətli olma deyə, qarşımda dik dayan, əzilmə deyə, özümü yalan saydım bəzən. Heç cür bitirə bilmədiyin ziddiyyətlərinlə, yalnız bir boşluğa çata biləcək ehtirasınla məşğul olub dayandım illər boyu. Yenə də çox sevdim. Yaralı zənn etdiyim ürəyini eşqlə qucaqlayanda, azalacaqdı ağrın. Elə sandım!
Səninlə doldurduğum hər ad, yəni eşq, həyat, vəfa, yaran, nə varsa sənə yüklədiyim, hamısı bir cəhənnəmə çevrildi. Əhatə edildim üstəlik, qarşı dayandığım nə varsa, ətrafımı qucaqladı. İndi, buraxdım özümü suya buraxırmış kimi, hara gedərsə, həyat, mən də onunla sürünürəm. Narahat olmurammı? Həm də çox! Amma düşünəndə, nə qədər daha vura bilər ki, olacaq hadisələr? Sənin ağır yaralarından sonra, hamısı boşdu mənim üçün.
Sadə bir üzrlə bağışlanmaya qədər dərinlərdə dayanır təcrübələrim. Nərdivan çıxar kimi, hər yeni addımımda onların üstünə basaraq çıxıram. Yoxsa dəli ola bilər insan! Sənə baxaraq, birinin özünü bu qədər aldatmasına necə göz yumduğuna məna verə bilməyərək ağlını itirə bilər. Sakitəim, dincliyimi qoruyuram. Mənə etdiklərini keçdim, özünlə döyüşünə hirslənirəm.
Dost söhbətlərində hərdənbir keçir adın, diksinirəm. Niyə ayrıldığımızı anlaya bilmirlər, çöldən çox uyğun görünürdük, açıqlaya bilmirəm. Belə anlar üçün cibimdə bir cavabım hazır dayanır. "Siz heç göy qurşağının altından keçməyə çalışdınızmı? Siz yaxınlaşdıqca qaçan bir işığa əsla çatmaq olmur. Üstəlik rənglərini günəş və yağış kimi iki böyük həqiqətən böyük bir yalandırsa çatmağa çalışdığınız, gün olar, bu qədər səy boşa çıxır." O zaman susur hər kəs, kimsə daha səni soruşmur.
Səni anlamaq, hətta sənə səni izah edə bilmək üçün göstərdiyim səy, məni çirkinləşdirdi. Bir səhər oyandım və gözlərimi tapa bilmədim aynada. Halbuki ən çox gözlərimi sevərdim. Özünlə birlikdə sürüdüyün, itmiş ruhlar çuxuruna düşmədən yapışdım kənara. Günlər, aylar çəkdi ayağa qalxmağım. Aşağıya baxdım, tünd və dərin bir qaranlığın ortasında dayanırdı üzün. Qorxdum! Sonra yan-yana keçən yuxularımızı düşündüm, diksindim. Necə oyanıb gülümsəyərdim sənə?
Daha pisi isə sən bu qədər il hər səhər özünə necə baxa bildin aynada?
Fikirləriniz..
həmişə təklikdə, getməyə hazır, çamadanın sanki həmişə yatağın altında hazır idi. Daha gözəl bir qadın, daha yaxşı bir iş, daha geniş bir ev, önünə daha qoyulacaq hər şeyə qaça bilərdin.
Hansı "daha" üçün tərk edildiyimi bilmək istəmirdim, onsuz da incimişdim.
Gerçəklərinlə yuxuların bir-birinə keçib sənin. Kimə və neyə qaçdığını bilmədən sovrulursan. Bir ovçu kimi səssiz və tətikdə getdiyin bu həyat yolunda, özün ovlanacaqsan, amma görmürsən.
Bir çox dəfə inanmadım söylədiklərinə, bəhanələrinə, amma inanmış kimi etdim. Xəcalətli olma deyə, qarşımda dik dayan, əzilmə deyə, özümü yalan saydım bəzən. Heç cür bitirə bilmədiyin ziddiyyətlərinlə, yalnız bir boşluğa çata biləcək ehtirasınla məşğul olub dayandım illər boyu. Yenə də çox sevdim. Yaralı zənn etdiyim ürəyini eşqlə qucaqlayanda, azalacaqdı ağrın. Elə sandım!
Səninlə doldurduğum hər ad, yəni eşq, həyat, vəfa, yaran, nə varsa sənə yüklədiyim, hamısı bir cəhənnəmə çevrildi. Əhatə edildim üstəlik, qarşı dayandığım nə varsa, ətrafımı qucaqladı. İndi, buraxdım özümü suya buraxırmış kimi, hara gedərsə, həyat, mən də onunla sürünürəm. Narahat olmurammı? Həm də çox! Amma düşünəndə, nə qədər daha vura bilər ki, olacaq hadisələr? Sənin ağır yaralarından sonra, hamısı boşdu mənim üçün.
Sadə bir üzrlə bağışlanmaya qədər dərinlərdə dayanır təcrübələrim. Nərdivan çıxar kimi, hər yeni addımımda onların üstünə basaraq çıxıram. Yoxsa dəli ola bilər insan! Sənə baxaraq, birinin özünü bu qədər aldatmasına necə göz yumduğuna məna verə bilməyərək ağlını itirə bilər. Sakitəim, dincliyimi qoruyuram. Mənə etdiklərini keçdim, özünlə döyüşünə hirslənirəm.
Dost söhbətlərində hərdənbir keçir adın, diksinirəm. Niyə ayrıldığımızı anlaya bilmirlər, çöldən çox uyğun görünürdük, açıqlaya bilmirəm. Belə anlar üçün cibimdə bir cavabım hazır dayanır. "Siz heç göy qurşağının altından keçməyə çalışdınızmı? Siz yaxınlaşdıqca qaçan bir işığa əsla çatmaq olmur. Üstəlik rənglərini günəş və yağış kimi iki böyük həqiqətən böyük bir yalandırsa çatmağa çalışdığınız, gün olar, bu qədər səy boşa çıxır." O zaman susur hər kəs, kimsə daha səni soruşmur.
Səni anlamaq, hətta sənə səni izah edə bilmək üçün göstərdiyim səy, məni çirkinləşdirdi. Bir səhər oyandım və gözlərimi tapa bilmədim aynada. Halbuki ən çox gözlərimi sevərdim. Özünlə birlikdə sürüdüyün, itmiş ruhlar çuxuruna düşmədən yapışdım kənara. Günlər, aylar çəkdi ayağa qalxmağım. Aşağıya baxdım, tünd və dərin bir qaranlığın ortasında dayanırdı üzün. Qorxdum! Sonra yan-yana keçən yuxularımızı düşündüm, diksindim. Necə oyanıb gülümsəyərdim sənə?
Daha pisi isə sən bu qədər il hər səhər özünə necə baxa bildin aynada?
Fikirləriniz..
Biz Sizə qeydiyyatdan keçməyi və ya öz adınız ilə sayta daxil olmağı məsləhət görürük.
| 
Müəllif: SiMPLe_GiRL | 
Baxış sayı : 452 | 
Rəylərin sayı (6) | 
3 oktyabr 2012
Müəllif: SiMPLe_GiRL | Baxış sayı : 452 | Rəylərin sayı (6) | 3 oktyabr 2012
|
| ||||
|
|
Səhifəni çap et
Məlumat
"Qonaq" kimi daxil olan ziyarətçilər saytda rəylərin bildirə bilməzlər.Zəhmət olmasa qeydiyyatdan keçin və ya öz hesabınızla sayta daxil olun!
